ಷೋಕಿ ನೋವುಗಳ ನಡುವೆ ನರಳದಿರಲಿ ಮಕ್ಕಳು

ಆರೋಗ್ಯ ಆಶಯ – ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ: ಷೋಕಿ ನೋವುಗಳ ನಡುವೆ ನರಳದಿರಲಿ ಮಕ್ಕಳು [ಜುಲೈ 11, 2012, ಬುಧವಾರ] [ನೋಡಿ][ನೋಡಿ] 

ಮಕ್ಕಳು ಅಮೂಲ್ಯವಾದ ಆಸ್ತಿ, ದೇಶದ ಭವಿಷ್ಯ ಎಂದೆಲ್ಲ ಹೇಳುತ್ತಿರುತ್ತೇವೆ, ಅವರ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ಯೋಜನೆಗಳೂ, ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳೂ ನಡೆಯುತ್ತಿರುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಂದು ಆರೋಗ್ಯವಂತರಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆಯೇ? ಅಭಿವದ್ಧಿಯ ಭರಾಟೆಯಲ್ಲಿ ದಕ್ಕಿಸಿಕೊಂಡ ಒಂದಷ್ಟು ಸ್ಥಿತಿವಂತರು ತಮ್ಮ ಅಂತಸ್ತನ್ನು ಮೆರೆಸುವ ಹುರುಪಿನಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಒಳ್ಳೊಳ್ಳೆಯ ಪೋಷಾಕುಗಳನ್ನು ತೊಡಿಸಿ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಗುವ ಬಗೆಬಗೆಯ ತಿನಿಸುಗಳನ್ನು ಕೊಡಿಸಿ ರಮಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಇದ್ದದ್ದನ್ನೂ ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಬಹುಪಾಲು ಜನರು ತಮ್ಮ ಕರುಳಕುಡಿಗಳಿಗೆ ಗೇಣು ಬಟ್ಟೆಗೂ, ತುಂಡು ರೊಟ್ಟಿಗೂ ಪರದಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಮಕ್ಕಳ ಪಾಲಿಗೆ ಈ ಅತಿಪೋಷಣೆ-ನ್ಯೂನಪೋಷಣೆಗಳೆರಡೂ ದುರಂತಗಳಾಗಿ, ಅವರಲ್ಲಿ ಹಲವಿಧದ ದೈಹಿಕ ಹಾಗೂ ಬೌದ್ಧಿಕ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತಿವೆ.

ಮಕ್ಕಳ ಪೋಷಣೆಗೂ, ಸಾಮಾಜಿಕ-ಆರ್ಥಿಕ ಸ್ಥಿತಿಗತಿಗಳಿಗೂ ಅದೆಂತಹ ನಂಟು ನೋಡಿ. ಅಮೆರಿಕಾದಂತಹ ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಶೇ. 30ರಷ್ಟು ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಅತಿತೂಕವಿದ್ದರೆ, ಆಫ್ರಿಕಾದ ಬಡ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಅಂತಹ ಮಕ್ಕಳ ಪ್ರಮಾಣವು ಶೇ. 2ಕ್ಕಿಂತಲೂ ಕಡಿಮೆಯಿದೆ. ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಅತಿತೂಕ ಹಾಗೂ ಬೊಜ್ಜಿನ ಸಮಸ್ಯೆಯು ಕಳೆದೊಂದು ದಶಕದಲ್ಲಿ ದುಪ್ಪಟ್ಟಿಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದ್ದು, ದಿಲ್ಲಿಯಂತಹ ಮಹಾನಗರಗಳಲ್ಲಿ ಶೇ. 29ರಷ್ಟು ಮಕ್ಕಳಲ್ಲೂ, ಇತರ ಕೆಲ ನಗರಗಳಲ್ಲಿ ಶೇ. 3-7ರಷ್ಟು ಮಕ್ಕಳಲ್ಲೂ ಅತಿತೂಕವಿರುವುದನ್ನು ಗುರುತಿಸಲಾಗಿದೆ. ಖಾಸಗಿ ಶಾಲಾ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಲ್ಲಿ, ಸಾಮಾಜಿಕವಾಗಿಯೂ, ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿಯೂ ಮೇಲ್ಸ್ತರದಲ್ಲಿರುವ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ, ನಗರವಾಸಿ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ, ಸೇವಾಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಯಾ ವ್ಯವಹಾರಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿರುವವರ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ, ಆಂಗ್ಲ ಮಾಧ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ಕಲಿಯುತ್ತಿರುವ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಹಾಗೂ ಹೊರಗಡೆ ಅರ್ಧಗಂಟೆಗೂ ಹೆಚ್ಚು ಆಡದಿರುವ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಅತಿತೂಕದ ಸಮಸ್ಯೆಯು 3-10 ಪಟ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿರುವುದು ಕಂಡುಬಂದಿದೆ.

ಹೀಗೆ ಮಕ್ಕಳ ಅತಿತೂಕದ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಮಹಾನಗರಗಳು ಅಮೆರಿಕಕ್ಕೆ ಸರಿಸಾಟಿಯಾಗಿದ್ದರೆ, ಹಸಿವೆಯಿಂದ ನರಳುತ್ತಿರುವ ಮಕ್ಕಳ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ನಾವು ಆಫ್ರಿಕಾದ ದೇಶಗಳನ್ನೂ ಹಿಂದಿಕ್ಕಿದ್ದೇವೆ, ಮೂರನೇ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕೌಟುಂಬಿಕ ಆರೋಗ್ಯ ಸಮೀಕ್ಷೆ (2007)ಯನುಸಾರ, ಐದು ವರ್ಷಕ್ಕಿಂತ ಕೆಳಗಿನ ಶೇ. 48ರಷ್ಟು ಮಕ್ಕಳ ಬೆಳವಣಿಗೆಯು ಕುಂಠಿತಗೊಂಡಿದ್ದು, ಶೇ.20ರಷ್ಟು ಮಕ್ಕಳು ಅತಿ ತೀವ್ರವಾದ ನ್ಯೂನಪೋಷಣೆಯಿಂದ ಬಳಲುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ವಿಶ್ವದಲ್ಲಿರುವ ಸುಮಾರು 15 ಕೋಟಿ ನ್ಯೂನಪೋಷಿತ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಆರು ಕೋಟಿ ಮಕ್ಕಳು ನಮ್ಮಲ್ಲೇ ಇದ್ದು, ಬಿಹಾರ (54%), ಒರಿಸ್ಸಾ (54%) ಹಾಗೂ ಮಧ್ಯ ಪ್ರದೇಶ (55%) ರಾಜ್ಯಗಳು ಆಫ್ರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ನ್ಯೂನಪೋಷಿತ ಮಕ್ಕಳಿರುವ ಅಂಗೋಲ (51%) ವನ್ನೂ ಮೀರಿಸುತ್ತವೆ. ಶ್ರೀಮಂತ ರಾಜ್ಯವೆನಿಸಿರುವ ಗುಜರಾತಿನಲ್ಲಿ ಶೇ. 45ರಷ್ಟು ಮಕ್ಕಳು ನ್ಯೂನಪೋಷಣೆಯಿಂದ ಬಳಲುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಕರ್ನಾಟಕ ಹಾಗೂ ಪಂಜಾಬುಗಳಲ್ಲಿ ಶೇ. 38ರಷ್ಟು ಮಕ್ಕಳು ಊಟಕ್ಕಿಲ್ಲದೆ ಸೊರಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಜಾಗತಿಕ ಹಸಿವಿನ ಸೂಚ್ಯಂಕದಲ್ಲಿ ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಹಸಿವಿನ ಹದಿನೈದನೇ ರಾಷ್ಟ್ರವೆಂಬ ಕುಗ್ಗಳಿಕೆಯುಳ್ಳ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿ ನಿತ್ಯ 3000 ಮಕ್ಕಳು ಹಸಿವಿನಿಂದಲೂ, ನ್ಯೂನ ಪೋಷಣೆಯಿಂದಲೂ ಸಾಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

ನಗರವಾಸಿ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಶೇ. 30ರಷ್ಟು ಅತಿ ತೂಕದವರು, ಒಟ್ಟು ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಅರ್ಧದಷ್ಟು ನ್ಯೂನ ಪೋಷಣೆಯವರು ಎಂದಾದರೆ, ಆರೋಗ್ಯವಂತರಾಗಿರುವ ಮಕ್ಕಳೆಷ್ಟಿರಬಹುದು? ಊಹಿಸುವುದು ಕಷ್ಟವೇ. ಅತಿಪೋಷಣೆಯಿಂದ ತೂಕವು ಹೆಚ್ಚುವುದಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಮಧುಮೇಹ, ರಕ್ತದ ಏರೊತ್ತಡ, ಮೂಳೆ ಸವೆತ, ರಕ್ತನಾಳಗಳ ಪೆಡಸಾಗುವಿಕೆ ಮುಂತಾದ ಸಮಸ್ಯೆಗಳ ಅಪಾಯವೂ ಹೆಚ್ಚುತ್ತದೆ. ಈ ಹಿಂದೆ 40-50ರ ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಮೇಲ್ಪಟ್ಟವರಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತಿದ್ದ ಈ ವ್ಯಾಧಿಗಳು ಇಂದು 10-12ರ ವಯಸ್ಸಿಗೇ ಗೋಚರಿಸುತ್ತಿವೆ. ನ್ಯೂನ ಪೋಷಣೆಯಿಂದ ದೈಹಿಕ ಬೆಳವಣಿಗೆಯು ಕುಂಠಿತಗೊಳ್ಳುವುದಲ್ಲದೆ ರೋಗ ರಕ್ಷಣಾ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯೂ ಸೊರಗಿ ವಾಂತಿ-ಬೇಧಿ, ಶ್ವಾಸಾಂಗಗಳ ಸೋಂಕು ಇತ್ಯಾದಿ ಮಾರಣಾಂತಿಕ ರೋಗಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಅತಿ ಹಾಗೂ ನ್ಯೂನ ಪೋಷಣೆಗಳಿಂದ ಮಕ್ಕಳ ಮಾನಸಿಕ ಹಾಗೂ ಬೌದ್ಧಿಕ ಬೆಳವಣಿಗೆಗಳ ಮೇಲೂ ಪರಿಣಾಮವುಂಟಾಗಿ ಏಕಾಗ್ರತೆಯ ಕೊರತೆ, ಗ್ರಹಿಕೆ ಹಾಗೂ ಕಲಿಕೆಯ ತೊಂದರೆಗಳು ಮತ್ತು ಆತಂಕ ಹಾಗೂ ಖಿನ್ನತೆಗಳಂತಹ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಉಂಟಾಗಬಹುದು. ಹೀಗೆ, ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಜನಾಂಗವನ್ನು ದೈಹಿಕವಾಗಿಯೂ, ಬೌದ್ಧಿಕವಾಗಿಯೂ ಅಸಮರ್ಥರನ್ನಾಗಿ ಹಾಗೂ ರೋಗಿಗಳನ್ನಾಗಿ ನಾವಿಂದು ಬೆಳೆಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಆದರೆ ಸ್ಥಿತಿವಂತರಿಗೆ ಇವೆಲ್ಲ ಸಮಸ್ಯೆಯೆಂದೇ ಅನಿಸುವುದಿಲ್ಲ, ನಿರ್ಗತಿಕರಿಗೆ ಇವಕ್ಕೆ ಪರಿಹಾರವೇ ತೋಚುವುದಿಲ್ಲ.

ಸ್ಥಿತಿವಂತ ಹೆತ್ತವರ ಜೊತೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕುತ್ತಿರುವ ಪುಟ್ಟ ಮಕ್ಕಳನ್ನೊಮ್ಮೆ ನೋಡಿ: ಒಂದು ಕೈಯಲ್ಲಿ ತಿಂಡಿಯ ಕಟ್ಟನ್ನೂ, ಇನ್ನೊಂದರಲ್ಲಿ ಯಾವುದೋ ಪೇಯದ ಪೊಟ್ಟಣವನ್ನೂ ಹಿಡಿದು ಸದಾ ತಿನ್ನುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಮಕ್ಕಳ ಹಠಕ್ಕೆ ಶರಣಾಗತಿ, ಮಕ್ಕಳ ಕಿರಿಕಿರಿ’ ಯನ್ನು ತಡೆಯುವ ಯುಕ್ತಿ, ಮಕ್ಕಳಾದರೂ ತಿಂದು ಸುಖಿಸಲಿ ಎನ್ನುವ ಉದಾರತೆ, ಅವನ್ನೆಲ್ಲ ಖರೀದಿಸುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವಿದೆಯೆಂಬ ಅಹಮಿಕೆ ? ಹೀಗೆ ಮಕ್ಕಳ ಅತಿ ಪೋಷಣೆಗೆ ಹೆತ್ತವರೇ ಕಾರಣರಾಗುತ್ತಾರೆ. ಒಂದೆರಡು ದಶಕಗಳ ಹಿಂದೆ ಸಿದ್ಧ ತಿನಿಸುಗಳು ದೊರೆಯದೆ ಎಲ್ಲರೂ ಮನೆಯಡುಗೆಯನ್ನೇ ಉಣ್ಣಬೇಕಾದ ಪ್ರಮೇಯವಿತ್ತು. ಇಂದು ಮಹಾಮಳಿಗೆಗಳ ಖರೀದಿಗಾಡಿಗಳಲ್ಲಿ ಬ್ರೆಡ್ಡು, ಬಿಸ್ಕತ್ತು, ನೂಡಲ್ ಗಳು, ಜ್ಯಾಂ, ಸಿಹಿತಿಂಡಿಗಳು, ಲಘು ಪೇಯಗಳ ಬಾಟಲುಗಳು, ಐಸ್ ಕ್ರೀಂ ಡಬ್ಬಗಳು, ಕರಿದ ತಿನಿಸುಗಳು ಇತ್ಯಾದಿಗಳೇ ತುಂಬಿ ತುಳುಕುತ್ತಿರುತ್ತವೆ. ವಿಶ್ವದಲ್ಲೇ ಅತ್ಯಧಿಕ, ವರ್ಷಕ್ಕೆ 2 ಕೋಟಿ ಟನ್, ಸಕ್ಕರೆಯನ್ನು ಸೇವಿಸುವ ನಮಗೆ ಸಕ್ಕರೆಯಿಲ್ಲದೆ ಜೀವನವೇ ಇಲ್ಲ ಎಂಬಂತಾಗಿದೆ!

ಸಕ್ಕರೆ ಹಾಗೂ ಶರಾಬುಗಳ ಮೂಲವೊಂದೇ: ಶರ್ಕರಗಳು. ನಮ್ಮ ಮಿದುಳಿನಲ್ಲಿ ಶರಾಬು ಹಾಗೂ ಸಕ್ಕರೆಗಳು ವರ್ತಿಸುವ ರೀತಿಯೂ ಒಂದೇ: ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಬೇಕೆನ್ನುವ ಚಟವನ್ನುಂಟು ಮಾಡುವುದು. ಚಟಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದ ಮಕ್ಕಳು ಇನ್ನಷ್ಟು ಸಕ್ಕರೆಗಾಗಿ ಹಠ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ, ಹಠಕ್ಕೆ ಬಾಗಿ ತಿನ್ನಿಸಿದಾಗ ಚಟವು ಇನ್ನಷ್ಟು ಬಲಿಯುತ್ತದೆ ? ಹೀಗೆ ಚಟ-ಹಠದ ವಿಷ ವರ್ತುಲ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಮಾಧ್ಯಮಗಳ ತುಂಬೆಲ್ಲ ಕಾಣಸಿಗುವ ಸಿದ್ಧ ಆಹಾರಗಳ ಜಾಹೀರಾತುಗಳು ಈ ಚಟದ ಹಠವನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಪ್ರಚೋದಿಸುತ್ತವೆ. ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ, ಆಟದ ಬಯಲುಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಕಾಂಕ್ರೀಟಿನ ಬಹುಮಹಡಿ ಕಟ್ಟಡಗಳು ನುಂಗಿ ಹಾಕುತ್ತಿರುವುದರಿಂದ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಆಡುವುದಕ್ಕೆ ಜಾಗವಿಲ್ಲದೆ ಟಿವಿ ವೀಕ್ಷಣೆಯಲ್ಲೋ, ವಿಡಿಯೋ ಆಟಗಳಲ್ಲೋ ಕಾಲ ಕಳೆಯುವಂತಾಗಿರುವುದು ಇದಕ್ಕೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ಇಂಬು ನೀಡುತ್ತಿದೆ. ಇದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೆ, ಪ್ರತಿಷ್ಠಿತ ಪತ್ರಿಕೆಯಾದ ನೇಚರ್ ನ ಫೆಬ್ರವರಿ 2, 2012ರ ಸಂಚಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಲಸ್ಟಿಗ್ ಮತ್ತಿತರರು ಬರೆದಿರುವ ಸಕ್ಕರೆಯ ವಿಷಯುಕ್ತ ಸತ್ಯ’ ಎಂಬ ಟಿಪ್ಪಣಿಯಲ್ಲಿ, ಶರಾಬಿನ ಮಾರಾಟವನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸಿದಂತೆಯೇ ಸಕ್ಕರೆಯ ಮಾರಾಟವನ್ನೂ ನಿಯಂತ್ರಿಸುವುದು ಅತ್ಯಗತ್ಯ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಒತ್ತಿ ಹೇಳಲಾಗಿದೆ. ಸಕ್ಕರೆಯ ಮೇಲೆ ವಿಪರೀತವಾದ ತೆರಿಗೆಯನ್ನು ವಿಧಿಸುವುದು, ಮಕ್ಕಳು ಸಕ್ಕರೆಯುಕ್ತ ತಿನಿಸುಗಳನ್ನು ಖರೀದಿಸದಂತೆ ನಿರ್ಬಂಧಗಳನ್ನು ಹೇರುವುದು, ಶಾಲೆಗಳ ಬಳಿ ಅವುಗಳ ಮಾರಾಟವನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸುವುದು ಇವೇ ಮುಂತಾದ ಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಅದರಲ್ಲಿ ಶಿಫಾರಸು ಮಾಡಲಾಗಿದೆ.

ಆದರೆ ಹಿತಾಸಕ್ತಿಯ ತಾಕಲಾಟಗಳೇ ತುಂಬಿರುವ ಮಂತ್ರಿಮಂಡಲಗಳಿಂದ ಇಂತಹಾ ದಿಟ್ಟ ಕ್ರಮಗಳನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸುವುದು ವ್ಯರ್ಥ ಕಾಲಹರಣವಾದೀತು. ಆದ್ದರಿಂದ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸಿದ ಚಟವನ್ನು ಹೆತ್ತವರೇ ನಿವಾರಿಸುವುದೊಳ್ಳೆಯದು. ಸಕ್ಕರೆ, ಜೇನು, ಬೆಲ್ಲ, ಹಣ್ಣುಗಳಾದಿಯಾಗಿ ಎಲ್ಲಾ ಸಿಹಿತಿನಿಸುಗಳು ಹಾಗೂ ಪೇಯಗಳು, ಕತಕ ಸಿಹಿಕಾರಕಗಳು ಹಾಗೂ ಎಲ್ಲಾ ಸಿದ್ಧ ತಿನಿಸುಗಳನ್ನು ಮಕ್ಕಳಿಂದ ದೂರವಿಡಬೇಕು. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಪರಂಪರಾಗತವಾದ ಅಡುಗೆಯನ್ನೇ ಉಂಡು ಶಾಲೆಯ ಬುತ್ತಿಯಲ್ಲೂ ಅದನ್ನೇ ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ತರಕಾರಿಗಳು, ಕಾಳುಗಳು, ಮೀನು, ಮೊಟ್ಟೆ, ಮಾಂಸ, ಬಾದಾಮಿ ಹಾಗೂ ಆಕ್ರೋಡಿನಂತಹ ಬೀಜಗಳು ಮಕ್ಕಳ ಸಮತೂಕದ ಆಹಾರದಲ್ಲಿರಬೇಕು. ಸಿಹಿತಿನಿಸುಗಳ ಬದಲಿಗೆ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಉಡುಗೊರೆಯಾಗಿ ಕೊಟ್ಟರೆ ಮಕ್ಕಳ ದೈಹಿಕ ಆರೋಗ್ಯವನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಿ ಬೌದ್ಧಿಕ ಬೆಳವಣಿಗೆಯನ್ನು ಪೋಷಿಸಿದಂತಾಗುತ್ತದೆ.

ಅತಿಪೋಷಣೆಗೆ ಹೆತ್ತವರೇ ಕಾರಣರಾಗಿದ್ದರೆ, ನ್ಯೂನಪೋಷಣೆಗೆ ಸರಕಾರದ ಆರ್ಥಿಕ ಧೋರಣೆಗಳು, ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವ ನಿರುದ್ಯೋಗ ಹಾಗೂ ಬಡತನ, ಅನಕ್ಷರತೆ ಹಾಗೂ ಅಜ್ಞಾನ, ಕುಡಿಯುವ ನೀರು ಹಾಗೂ ನೈರ್ಮಲ್ಯಗಳ ಕೊರತೆಗಳೆಲ್ಲವೂ ಕಾರಣಗಳಾಗಿವೆ. ಲಿಂಗ ತಾರತಮ್ಯದಿಂದಾಗಿ ತಾಯಂದಿರಿಗೆ ಸೂಕ್ತವಾದ ಪೌಷ್ಟಿಕ ಆಹಾರವಾಗಲೀ, ಆರೋಗ್ಯ ರಕ್ಷಣೆಯಾಗಲೀ ದೊರೆಯದೆ ಗರ್ಭದೊಳಗೂ, ಜನನಾನಂತರವೂ ಮಕ್ಕಳ ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ವ್ಯತಿರಿಕ್ತವಾದ ಪರಿಣಾಮಗಳಾಗುತ್ತವೆ. ಸರಕಾರದ ಅಸಡ್ಡೆ ಹಾಗೂ ವ್ಯಾಪಕವಾದ ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರಗಳಿಂದಾಗಿ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಆಹಾರ ಪೂರೈಕೆಯೂ, ಸಮಗ್ರ ಶಿಶುಕಲ್ಯಾಣ ಯೋಜನೆಗಳಂತಹ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳೂ, ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಬಿಸಿಯೂಟದಂತಹಾ ಯೋಜನೆಗಳೂ ಹಸಿದವರ ಪಾಲಿಗೆ ಮರೀಚಿಕೆಗಳಾಗಿವೆ. ಆಹಾರ ಧಾನ್ಯಗಳ ಬದಲಿಗೆ ನಗದು ಬೆಳೆಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಯತೊಡಗಿ ಅತ್ತ ಬೆಲೆಯೂ, ಇತ್ತ ಅನ್ನವೂ ಇಲ್ಲದಂತಾಗಿದೆ. ಹೀಗೆ ಮಕ್ಕಳ ಬದುಕೇ ದುಸ್ತರವಾಗಿರವಾಗ ಕಲಿಕೆಯು ಅಸಾಧ್ಯವಾಗಿ ಅತುಲ್ಯ ಭಾರತವು ಹಸಿವಿನಲ್ಲೇ ಕಮರಿ ಹೋಗುತ್ತಿದೆ.

ಇವನ್ನೆಲ್ಲ ಸರಿಪಡಿಸಬೇಕಾದರೆ ಸರಕಾರಗಳಿಗೆ ಇಚ್ಛಾಶಕ್ತಿಯೂ, ಜನಸ್ನೇಹಿ ಧೋರಣೆಗಳೂ ಇರಬೇಕಾಗುತ್ತವೆ, ಅದಕ್ಕಾಗಿ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ನಿರಂತರವಾದ ಒತ್ತಡಗಳೂ ಅಗತ್ಯವಾಗುತ್ತವೆ. ನಮ್ಮ ಊರು-ಕೇರಿಗಳಲ್ಲಿ ನರಳುತ್ತಿರುವ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಪೌಷ್ಟಿಕ ಆಹಾರವೂ, ಇತರೆಲ್ಲಾ ಸೌಲಭ್ಯಗಳೂ ದೊರೆಯುವಂತೆ ಸ್ಥಳೀಯಾಡಳಿತಗಳಿಗೆ ಚುರುಕು ಮುಟ್ಟಿಸುವ ಕೆಲಸವಾಗಲೇಬೇಕು. ಉಳ್ಳವರು ದುಬಾರಿಯಾದ ಊಟೋಪಚಾರಗಳಿಗೆ ಹಣವನ್ನು ಪೋಲು ಮಾಡುವ ಮೊದಲು ಹೊಟ್ಟೆಗಿಲ್ಲದ ಮಕ್ಕಳತ್ತ ಗಮನ ಹರಿಸಬಹುದು; ಮಠ-ದೇವಾಲಯಗಳ ಹುಂಡಿಗಳಿಗೆ ಸುರಿಯುವ ಬದಲು ಹಸಿದ ಹೊಟ್ಟೆಗಳಿಗೆ ಊಟವಿಕ್ಕಬಹುದು.

ಉಳ್ಳವರ ಷೋಕಿಯಾಗಲೀ, ಇಲ್ಲದವರ ಕಷ್ಟಗಳಾಗಲೀ ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಜನಾಂಗದ ಆಹಾರವನ್ನೂ, ಆರೋಗ್ಯವನ್ನೂ ಕಾಡಗೊಡದೆ, ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳ ಆಹಾರವೇ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಆದ್ಯತೆಯಾಗಬೇಕು. ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಸರಿಯಾದ ಊಟವನ್ನೂ ನೀಡದಿರುವಂತಹ ದೌರ್ಜನ್ಯವು ಈ ಕೂಡಲೇ ಕೊನೆಗೊಳ್ಳಬೇಕು.